رقیه خاتون خمسه

مادر ما زنی بسیار بلندپرواز بود. زندگی را دوست داشت و می‌خواست خوب زندگی کند. به جزئیات خانه و زندگی‌اش بسیار اهمیت می‌داد و مثل یک مدیر واقعی همه امورات زندگی ما را به بهترین شکل طراحی و مدیریت می‌کرد.

دوست داشت همه ما کنارش باشیم و تصمیم گرفته بود خانه‌ای بسازد که برای همه بچه‌ها جا داشته باشد. ایده‌های بلندپروازانه‌اش را با پیگیری اجرا می‌کرد و پدرمان در این مسیر او را همراهی می‌کرد. شور زندگی در او تمامی نداشت، اما ناگهان در سال ۱۳۸۰ اتفاقی نادر شور زندگی را از او گرفت.

  مادرمان بیمار شد و پزشک‌ها گفتند این بیماری یک در میلیون اتفاق می‌افتد. گفتند نوعی تشنج است که در اثر شک و اضطراب ایجاد می‌شود. زندگی مادرمان تا وقتی که در سال ۱۴۰۱ از دنیا رفت، به مدت بیش از بیست سال با همین تشنج‌ها همراه بود که او را آزار می‌دادند. خدا رحمتش کند.